Του Κώστα Αρβανίτη
Ένα χρόνο μετά την εκλογική νίκη της Ν.Δ. και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η Ελλάδα μετρά σοβαρές απώλειες για τους πολίτες και τα δικαιώματά τους εντός, αλλά και στρατηγικές ήττες εκτός.
Μια τέτοια δυσάρεστη εμπειρία ζήσαμε στις αρχές του μήνα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στη γνωστή πλέον συνεδρίαση της Επιτροπής LIBE. Εκεί που οι υπουργοί του Μητσοτάκη προσήλθαν για να απαντήσουν στα σοβαρά ερωτήματα που θέτουν μια σειρά από καταγγελίες για τον βαθμό σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου από τις Ελληνικές Αρχές, σε σχέση με όσα δραματικά συνέβησαν στον Έβρο τους τελευταίους μήνες.
Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν από την αρχή ορισμένες κομβικές για την κατανόηση του θέματος παρανοήσεις:
Η σημασία της εκπροσώπησης
Οι υπουργοί δεν εκπροσώπησαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εκπροσώπησαν την κυβέρνηση της Ελλάδας, της οποίας ηγείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκπροσώπησαν την Ελληνική Πολιτεία, εκπροσώπησαν τους Έλληνες πολίτες. Και δεν ξέρω κανέναν που να χάρηκε με το πώς κατάφεραν να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα και τα συμφέροντά της.Οι καταγγελίες δεν προέρχονται από «περίεργους κύκλους», από «γκρίζες» ΜΚΟ, από ξένα ΜΜΕ που έχουν κάποια ατζέντα κατά της χώρας μας. Οι καταγγελίες που έχουν κινητοποιήσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχουν προέλευση κορυφαίους διεθνείς οργανισμούς, εγνωσμένης εγκυρότητας, που επί σειρά ετών συνεργάζονται στενά με τις ελληνικές κυβερνήσεις στη διαχείριση του προσφυγικού. Οργανισμοί που μόνο για ανθελληνική προκατάληψη δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει.
Πρίν από λίγες μέρες μάλιστα, σχετική ερώτηση κατέθεσε και ευρωβουλευτής του ΕΛΚ από το Βέλγιο! Το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι μια «βεντάλια» επιλογών που μια κυβέρνηση ανοίγει ή κλείνει κατά το δοκούν, εφαρμόζοντάς το α λα καρτ, επιλεκτικά. Είναι ένα σύνολο διεθνών συνθηκών, είναι θεμέλια και εποικοδόμημα επί των θεμελίων, είναι όμως ένα ενιαίο σύνολο. Και για την Ελλάδα, η στρατηγική επιλογή στη βάση της οποίας διαμορφώνει τις διμερείς της σχέσεις, τη διεθνή της υπόσταση. Η δύναμή της στο πάρε-δώσε της εκτός συνόρων.Το Διεθνές Δίκαιο, λοιπόν δεν επιτρέπει pushbacks. Τελεία. Άνθρωπος στη θάλασσα ίσον υποχρέωση διάσωσης. Άνθρωπος που βρέθηκε στο έδαφος της χώρας μας και θέλει να ζητήσει άσυλο είναι άνθρωπος που δικαιούται αίτησης για το αν χρήζει διεθνούς προστασίας. Και η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να εξετάσει αν θα παράσχει αυτήν τη διεθνή προστασία. Όχι επειδή οι Έλληνες είμαστε καλοί άνθρωποι και η Ελλάδα πτωχή, πλην τίμια χώρα, αλλά επειδή αυτό επιτάσσει η διεθνής νομιμότητα. Η διεθνής νομιμότητα, την οποία η Ελλάδα διαχρονικά επικαλείται με κάθε ευκαιρία, η διεθνής νομιμότητα η οποία στηρίζεται από την Ελλάδα, η διεθνής νομιμότητα, πάγιο όπλο της ελληνικής διπλωματίας.
Η Ελλάδα στο ευρωπαϊκό περιθώριο
Όποιος λοιπόν χάρηκε με τη θλιβερή εκείνη εμφάνιση της Ελλάδας πριν από λίγες εβδομάδες, τις θεατρικές εκρήξεις των υπουργών του Μητσοτάκη, τις πατριωτικές κορώνες, τις φανφάρες περί «δημοκρατικής και προοδευτικής κυβέρνησης» (ναι, ακούστηκε και αυτό από Έλληνα υπουργό, ο οποίος δεν μπορεί παρά να θεωρεί υπερευήθεις τους ευρωβουλευτές…), τον εξάψαλμο που άκουσαν από τους ευρωβουλευτές, τους ακραίους χαρακτηρισμούς («μιλάτε σαν ακροδεξιοί» είπε ο Ισπανός Σοσιαλιστής…) και, φυσικά, με την κοινή διαπίστωση πως η Ελλάδα (ξαναλέω, όχι οι υπουργοί του Μητσοτάκη, αλλά η Ελλάδα) ΔΕΝ απάντησε στις σοβαρές καταγγελίες, όποιος βρήκε το θέαμα ευχάριστο, ε, ας το ξανασκεφτεί λιγάκι.
Για όποιον ζει από κοντά την πραγματικότητα των ευρωπαϊκών θεσμών, εκείνο το ελληνικό Βατερλώ δεν αποτελεί έκπληξη, είναι ωστόσο ένας μείζων σταθμός στην πορεία έκπτωσης της Ελλάδας από χώρα–υπόδειγμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, που τουλάχιστον από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκε σταθερά στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, σε χώρα φοβική. Σε μια χώρα που ταυτίζεται όλο και πιο συχνά με τους αρνητές των αρχών πάνω στις οποίες χτίστηκαν (θεωρητικά τουλάχιστον) τα θεμέλια της Ενωμένης Ευρώπης.
Ολίγον νεοφιλελεύθεροι και περίσσια Ακροδεξιά
Και εδώ πάμε στην πιο σοβαρή παρανόηση: Η Ν.Δ. του Μητσοτάκη δεν είναι το φιλελεύθερο συντηρητικό κόμμα που αυτοδιαφημιζόταν κάποτε, αλλά το εκτρωματικό υβρίδιο ΛΑΟΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ: μια παρά φύσιν συνύπαρξη ακροδεξιών ιδεοληψιών με ακραία νεοφιλελεύθερες συνταγές, αποτυχημένες ήδη, όπου κι αν δοκιμάστηκαν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης – Μωυσής, στα μάτια των Ευρωπαίων, δεν είναι λοιπόν παρά ένας θλιβερός ανθυπο-Σαλβίνι, ένας δήθεν φιλελεύθερος ξενόφοβος ηγέτης μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας, της οποίας το ηθικό ανάστημα ο ίδιος καθιστά διαρκώς όλο και μικρότερο.
Γιατί εκείνο που η προπαγάνδα και τα fake news του Μαξίμου και της Πειραιώς κάνουν πως δεν βλέπουν είναι το πως η Αθήνα ανέχεται κυβερνητικό βουλευτή να περιοδεύει ελληνικά ΜΜΕ πανηγυρίζοντας για τις «επαναπροωθήσεις» που εκτελούν οι ελληνικές αρχές. Η Αθήνα παραγγέλνει και παρά τον ορυμαγδό εναντίον της ετοιμάζεται να εγκαταστήσει (αν δεν έχει εγκαταστήσει ήδη) τα διαβόητα πλωτά φράγματα, που εύκολα μπορεί να μετατραπούν σε παγίδα θανάτου. Η Αθήνα περιγράφει την πολιτική της στο προσφυγικό (το οποίο αρνείται πια να ονομάζει προσφυγικό, αλλά το ονομάζει πλέον μεταναστευτικό, με προφανή στόχο να αλλοιώσει την πρόσληψή του από το εκλογικό κοινό) ξεκάθαρα ως πολιτική «αποτροπής», πολιτική δηλαδή ανοιχτά εχθρική σε όσους αναζητούν καταφύγιο στη χώρα μας.
Ο Κ. Μητσοτάκης ως χρήσιμος …
Φυσικά, όλα αυτά στην Ευρώπη τα βλέπουν, τα γνωρίζουν, τα καταλαβαίνουν. Καταλαβαίνουν την επιλογή Μητσοτάκη να αναλάβει τοπικός αντιπρόσωπος του σχεδίου «Ευρώπη-φρούριο», ενός σχεδίου που φέρει τη σφραγίδα της ίδιας της σημερινής ευρωπαϊκής ηγεσίας. Ενός σχεδίου που τον λογαριασμό του θα πληρώσουμε οι Έλληνες, μιας και το δεύτερο σκέλος του γράφει «Ελλάδα-φυλακή»: Ένας πακτωλός εκατομμυρίων ευρώ, μπίζνες χωρίς διαφάνεια, νησιά-φυλακές προσφύγων, έπαινοι υψηλόβαθμων αξιωματούχων για να παρκάρουν στη χώρα μας μόνιμα οι κατατρεγμένοι της Μεσογείου, όσο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αδυνατούν να βρουν λύσεις ειρήνης στην περιοχή.
Μ’ αυτήν την Ευρώπη ταυτίζει τα συμφέροντά της η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η ψευδο-φιλελεύθερη ακραία δεξιά παράταξη που κυβερνά τη χώρα εδώ κι ένα χρόνο.
Το στραπάτσο της Ευρωβουλής πριν από λίγες εβδομάδες είναι ένα ηχηρό «καμπανάκι»: απέναντι στην Ευρώπη-φρούριο υπάρχει η Ευρώπη της αλληλεγγύης, του ανθρωπισμού και της συνεννόησης. Αυτή η Ευρώπη, που είναι μονόδρομος για την Ελλάδα, αυτή η Ευρώπη, που μπορεί να μας θωρακίσει απέναντι στους τυχοδιωκτισμούς του Ερντογάν, ε, αυτή η Ευρώπη μάς αξίζει.
*Ο Κώστας Αρβανίτης είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.
